Depresja jest kojarzona często ze smutkiem. Część z nas postrzega ją jako żałoba lub po prostu „gorszy okres”. Niestety, problem ten jest o wiele głębszy, niż się wydaje. Pomimo licznych starań, mających na celu rozpowszechnianie wiedzy o problemach psychicznych, choroba ta pozostaje w Polsce tematem tabu. Z tego powodu ciężko jest nam czasem odróżnić depresję od przygnębienia, które jest normalne w naszym życiu. Szacuje się, że nawet 15% społeczeństwa naszego kraju zmaga się z zaburzeniami depresyjnymi.  Na co więc zwrócić uwagę? Smutek nie jest patologicznym stanem chorobowym, może być on jednak jednym z objawów klinicznej depresji, wymagającej odpowiedniego leczenia. Chorobę można rozpoznać m.in. poprzez :

· przygnębienie oraz obniżenie nastroju trwa przez kilka tygodni lub miesięcy

 · utratę apetytu, bezsenność lub nadmiar snu oraz brak zdolności przeżywania przyjemności

 · spowolnienie psychoruchowe, problemy z koncentracją

 · spadek poczucia własnej wartości, pesymizm, poczucie winy i stany lękowe

 · poczucie rezygnacji i beznadziei, a nawet – myśli samobójcze

· przesadne reagowanie smutkiem na przeżycia, niemożność realistycznej oceny swojej sytuacji życiowe

Według klasyfikacji ICD-10 (Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10), aby lekarz mógł stwierdzić epizod depresyjny, przez okres co najmniej dwóch tygodni, muszą występować przynajmniej dwa z poniższych objawów:

 · obniżenie nastroju

· anhedonia, czyli utrata zainteresowań oraz zdolności odczuwania przyjemności

 · szybkie męczenie się i utrata energii, a w związku z tym – zmniejszona aktywność

oraz co najmniej dwa z następujących objawów dodatkowych:

· problemy z koncentracją

 · niskie poczucie własnej wartości i słaba wiara w siebie

 · odczuwanie poczucia winy

 · pesymizm, widzenie przyszłości w czarnych barwach

 · myśli i czyny autodestrukcyjne (samobójcze)

· zaburzenia snu

· brak apetytu

ICD-10 różnicuje również stopień nasilenia epizodów depresji. Można wyróżnić cztery typy:

• depresję lekką, zwaną inaczej subdepresją, mającą dość łagodny przebieg. Osoba chora będzie odczuwać typowe objawy depresji, tj. złe samopoczucie, zmęczenie, problemy ze snem czy słaby apetyt, lecz o słabym nasileniu;
• depresję umiarkowaną, w której nasilenie objawów jest średnie. U chorego będzie dało się zauważyć zobojętnienie emocjonalne, wyraźne obniżenie funkcjonowania w społeczeństwie i pracy oraz niechęć do życia;
• depresję ciężką bez objawów psychotycznych, która charakteryzuje się bardzo ciężkimi objawami. Pacjent staje się niezdolny do wykonywania codziennych czynności i pracy zawodowej, cały czas towarzyszy mu głęboki smutek, mocno alienuje się od bliskich, czasem odczuwa silny lęk. Myśli samobójcze są u niego bardzo natarczywe;
• depresję ciężką z objawami psychotycznymi, w której, oprócz powyższych objawów, występują objawy psychotyczne, np. urojenia winy oraz kary lub zachowania hipochondryczne

Jeżeli widzisz u siebie lub kogoś bliskiego któreś z wymienionych w artykule objawów i podejrzewasz, że może być to depresja – sięgnij po profesjonalną poradę. Skorzystaj z pomocy psychiatry, psychologa, psychoterapeuty lub lekarza rodzinnego. Oni będą wiedzieć jak pomóc i odpowiednio przeprowadzić przez proces leczenia. W przypadku, gdy dostęp do specjalistów jest utrudniony, rozważ konsultację online lub skorzystaj z jednego z poniższych telefonów:

• 22 594 91 00 – Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji, czynny w środę i czwartek od 17:00 do 19:00;
• 116 123 – Telefon Zaufania dla Osób Dorosłych w Kryzysie Emocjonalnym, czynny od poniedziałku do piątku w godz. 14:00 – 22:00;
• 116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży, czynny całodobowo
• 800 70 22 22 – Centrum Wsparcia Dla osób w Stanie Kryzysu Psychicznego, czynny całodobowo

Nie wstydź się, depresja to choroba. Zasługujesz więc na pomoc!

Po całość artykułu zapraszamy pod poniższy link.